تببین رفتارهای کودکان و حالات دیوانگان در سه جلد اول دیوان صائب تبریزی

صائب تبریزی از شعرای نامدار سبک هندی- اصفهانی بوده که با نازک خیالی و مضمون پردازی و جهت دستیابی به معنی و مضمون جدید و در اصطلاح شعرا و اهل ادب آن عصر،« معنی بیگانه» ، پیوندهای شاعرانه ی بکری بین عناصر و پدیده های محیط اطراف و طبیعت پیرامون ایجاد می کند تا با تشبیهات تمثیلی( تشبیهات معقول به محسوس) و اسلوب معادله، از بدیهیات و امور واضح و محسوس، دریچه ای به دنیای مفاهیم دیرباب شاعرانه خود بگشاید. حالات و رفتارهای کودکان و دیوانگان، در این تشبیهات تمثیلی و مشابه سازی ها، نقش قابل توجهی ایفا می کند به گونه ای که حالات و رفتارهای کودکان نظیر: بازی، خاکبازی، گریه، ورق زدن کتاب، سنگ انداختن به درخت میوه دار، سنگ انداختن به دیوانه، تمایل به آغوش مادر، بازیگوشی، گوشمالی، پستان گزیدن، مکیدن انگشت،گرفتن دامان مادر، خوابیدن در گهواره، پرورش از ناحیه دایه، نی سواری، رفتن به مدرسه و مکتب و دبستان،ترجیح آدینه بر شنبه، بدخویی، فریب خوردنگی، سادگی و ... و صفات دیوانگان نظیر: گرفتار شدن در زنجیر، پاره کردن زنجیر، دوست داشتن زنجیر، پناه بردن به صحرا و بیابان از دست بازاری و شهری، گریز از سنگ کودکان، دوست داشتن سنگ کودکان، راست گویی، ترجیح گلخن به گلشن، ترجیح ویرانه به شهر و آبادی، بیغمی، بی پروایی از اجل، گوچه گردی، بی توجهی به زخم زبان، عدم تکلیف، دوست داشتن بهار و ...از مضامینی است که صائب با تأسی از دیگر شعرای سبک هندی، برای تبیین افکار و اندیشه ها و مفاهیم اخلاقی و تعلیمی و فلسفی بهره گرفته است.